Blog 4 - De tijd vliegt!

Vrijdagavond was het dan zover, de bruiloft! In het begin werden de mannen en vrouwen van elkaar gescheiden. We werden in de huiskamer gezet en overal om ons heen waren vrouwen in geweldige jurken, de een nog mooie dan de andere. Vooral Elles heeft hier haar ogen uit kunnen kijken. Om het kwartier kwam de bruid de woonkamer binnen, elke keer weer in een andere jurk. We denken dat we in totaal wel 6 bruidsjurken hebben gezien! Alle mannen zaten buiten onder een tent. Van de jongen die ons had uitgenodigd kregen we de uitleg. De familie van de bruid en de bruidegom waren aan het overleggen. Verschillende onderwerpen kwamen aan bod, en er werd onderhandeld over de bruidsschat. Als de mannen van beide families hierover uit zijn, zijn de bruid en bruidegom officieel man en vrouw. Na de onderhandelingen werd er van alles uitgedeeld, frisdrank, snacks en een bepaalde soort noot. Deze noot staat in Gambia symbool voor vriendschap, liefde en positiviteit. Wij vinden er maar weinig romantisch aan!

’s Avonds begon dan het echte feest. Er was een lokale band die voor de (Afrikaanse) dansmuziek zorgde (voornamelijk met drums) en vele vrouwen kwamen achter elkaar naar voren om hun danskunsten te showen. Geweldig om te zien, geweldige muziek! Het feest was trouwens midden op straat. De straat is hier een zandweg, maar er kan geen auto meer langs. Het wordt mooi versierd met ballonnen en de stoelen zijn versierd met roze en blauwe strikken. Jammer genoeg moesten we vroeg weg omdat de volgende ochtend de wekker al om 4 uur ging!

Om 5 uur ’s ochtends zijn de volgende dag naar Kaur gegaan. Dit is een dorp in het binnenland van Gambia ten noorden van de rivier. Sankung is hier opgegroeid en er was dit weekend een ‘familiefestival’. Het festival stelde niet veel voor, maar alle oorspronkelijke bewoners van het dorp kwamen ervoor terug. Of je nu aan de andere kant van Gambia woont of aan de andere kant van de wereld. Er wordt vooral veel gebeden en bijgekletst. Na 3 kwartier op de veerpond te hebben gestaan kwamen we aan in de haven van Barra. Van Barra reden we in ongeveer 4 uur naar Kaur. We zagen wederom een totaal andere omgeving. Er steken vele koeien de weg over en die gaan niet aan de kant voor de auto! Wat je ook doet. Er lopen ook veel ezels op de weg (ook al is het een snelweg) die een kar trekken met spullen. We zien vaak dat kinderen de ezels aansturen. Eenmaal aangekomen in het dorp moest bij elk huis gestopt worden om even hallo te zeggen. Sankung kent iedereen! In Serrekunda (de stad waar hij woont), in Banjul (de hoofdstad) en ook hier weer. Toen kwamen bij zijn ouderlijk huis aan. Het was gemaakt van beton dat op instorten stond met vele gaten in het dak en geen elektriciteit. Wel even wennen… Sankung is naast dit huis bezig om een nieuw huis te bouwen dat er veel beter uitziet. Hij is hier sinds 2011 al mee bezig. Hij hoopt het dit jaar af te krijgen. We werden heel hartelijk ontvangen door de zus van Sankung en haar kinderen. Ze heeft heerlijk voor ons gekookt (ook heel veel). De zus van Sankung heeft een tijd in de stad gewoond, maar haar man woont daar nu met een andere vrouw (meerdere vrouwen hebben is hier heel normaal). Zijn zus is een geweldige vrouw. Heel lief, speelt met de kinderen, wil ons helpen met van alles. Ze heeft Lisanne’s haar ook nog geprobeerd in te vlechten, maar het was te zacht… :(

Elles heeft de kinderen en de zus van Sankung de cup song geleerd, dit vonden ze helemaal geweldig! Omar, een neefje van Sankung, heeft ook zeker een indruk achter gelaten. We zagen hem voor het eerst met een papegaai op zijn schouder. Hij vertelde ons dat hij de papegaai had gevonden en tam had gemaakt. Hij kwam af en toe aan vliegen en op zijn schouder zitten. Hij reageerde ook op het gefluit van Omar (hij kon echt op duizenden manieren fluiten)! De volgende ochtend had hij van afval een ezelkar in het klein gemaakt en van een slipper zou hij nog een ezel maken voor een project op school. Het was heel bijzonder om te zien hoe de mensen hier leven, het voelde als het echte Afrika.

De stage deze week was weer erg leuk en leerzaam. Maar het blijft ook heel heftig, de omstandigheden, de toestand van de patiënten en de manier waarop er met ze omgegaan wordt. Nog wel erg wennen voor ons. Gelukkig zijn de dokters en verpleegkundigen behulpzaam. Tijdens artsenvisite vroegen ze Lisanne waarom ze toch zo aan het blozen was… Ze was gewoon heel erg verbrand haha.

Vanochtend was er een (redelijk jonge) patiënt overleden, we hebben haar in een laken gewikkeld en vervolgens werd ze naar het mortuarium gebracht. De dokter vertelde ons later dat hier een dag zonder een overleden patiënt een uitzondering is. Er was ook een meisje dat een drain nodig was om het vocht in haar longen af te voeren. De dokters bespreken dit met elkaar, maar er is geen drain aanwezig… Ze besloten daarom een urinekatheter te gebruiken als drain. Voor ons heel raar om te horen, maar het werkte wel goed en als er geen andere opties zijn?
Elles werd even niet lekker toen ze zag hoe de drain werd ingebracht. Kan ook te maken hebben met dat het einde van de dienst was en dat ze iets moest drinken. De dokter moest hier wel om lachen en vertelde dat de vorige studenten uit Nederland precies hetzelfde hadden gehad.

Donderdagavond zijn we na stage met Sankung uit eten geweest. Hij nam ons mee Kotu, een toeristisch plaatsje aan de kust. We hadden die avond echt het gevoel alsof we op vakantie waren. We vonden het ook vreemd om ineens allemaal blanken te zien, dat zijn we niet meer gewend haha! We hebben heerlijke pizza gegeten! Wat hadden we daar zin in. We hadden ook een Nederlands restaurant gespot en daar kon je frikandel krijgen, maar dat hebben we nog maar even overgeslagen. Dit avondje uit deed ons realiseren hoe erg we met het Gambiaanse leven hebben meegeleefd de afgelopen weken.

Zaterdag hebben we Oumie (de vrouw van Sankung) geholpen met koken. Eerst hebben we bananenpannenkoeken gemaakt (een recept van Elles) en ze vielen zeker in de smaak! Daarna hebben we Domoda (met rundvlees) en Benachin (met vis) gemaakt, echte Gambiaanse gerechten. Oumie heeft het echte koken gedaan, wij hebben ondersteund. Er gaan echt heel veel kruiden in die gerechten, niet normaal. Na het koken hebben we de Benachin met het hele gezin van Sankung en Oumie opgegeten, heerlijk!

Na het eten zijn we naar de markt gegaan met Oumie. Elles had één doel sinds ze alle mooie jurken in Gambia had gezien; zo eentje wilde ze ook. Dus met de taxi naar de markt en op die drukke markt, met gevaar voor eigen leven (auto’s, scooters, motors, kruiwagens en vele mensen racen langs elkaar, een drukte van jewelste) op zoek naar een mooie stof. In de afgelopen dagen had Elles Lisanne ook overgehaald om een jurk te laten maken, dus allebei op zoek. Elles had bij de eerste winkel al raak. Een echt Afrikaans patroontje, niet veel later vond Lisanne ook een mooie stof. Nadat we de stoffen gekocht hadden gingen we naar de zus van Oumie. Zij heeft bij haar huis een naaiatelier. Hier werden onze maten opgemeten en werd ons gevraagd wat voor model we wilden. Volgende week kunnen we de jurken ophalen, spannend! (we zullen dan wel een fotootje op onze volgende blog zetten). Er was ook nog een nichtje van Oumie, die was een beetje heel erg bang voor ons. Toen ze ons zag begon ze te gillen en heel hard te huilen. Zo’n reactie hadden we nog nooit gezien. Wisten niet dat we zo eng zijn!

Zondag zijn we naar de crocodile pool geweest met Sankung. Dit is een plek waar zo’n honderd krokodillen worden gehouden! Ze hebben hier een erg goed leven en omdat ze hier elke dag vis krijgen zullen ze nooit in een vinger happen! De krokodillenoppasser zei dat de krokodillen er een heel mooi leven hadden. “They eat, relax, and make babies”. Haha dat is wel een chill leventje ja. Toen was het tijd om de krokodillen te aaien. Wij waren hier nog wel een beetje twijfelachtig over. Lisanne had in Nederland ook al een nachtmerrie gehad over krokodillen, iets waar Sankung hard om moest lachen! Uiteindelijk durfde Lisanne dan ook de krokodil te aaien. De krokodil is Bertha genoemd. Er was ook een klein museum bij dit krokodillenpark. Sankung kon ons heel mooi vertellen waar allerlei voorwerpen voor dienden en legde de foto’s uit. Veel van deze dingen hadden we echter al zelf gezien of gebruikt hier in Gambia, bijvoorbeeld de potten, de muziekinstrumenten en het kookgerei.

Na het avontuur met de krokodillen zijn we naar het strand gegaan om even uit te waaien tussen alle roodgebakken toubabs. :) Er werd gevoetbald, hardgelopen en getraind op het strand. We hebben heerlijk genoten van het windje en van de zee. Relaxte zondag dus, op de krokodillen na dan.

Heel veel liefs en groetjes,
Elles en Lisanne.