Blog 11 - De president

Nog een week op de kinderafdeling en het blijft leuk, druk, heel leerzaam maar niet altijd even makkelijk. Op de afdeling lopen bijvoorbeeld twee jongetjes rond, Babucarr en Mohammed. Ze liggen allebei al een lange tijd op de afdeling. De een heeft een wond op zijn arm en de andere heeft diabetes. Deze twee jongens zitten de hele dag bij de verpleegkundigen en als we dan even niks te doen hebben gaan we met ze spelen. We gaan dan de val overgooien, klapspelletjes doen of een potje kaarten. Het kan allemaal op de kinderafdeling.

Maar behalve leuk spelen met de kinderen gebeuren er natuurlijk ook minder leuke dingen, het blijft een ziekenhuis. Er zijn heel veel kleine baby’s van een paar dagen oud die vaak zuurstof nodig hebben en niet goed zelf kunnen ademen, Dat is echt wel heftig om te zien en daar ben je ook een hele dag druk mee, gelukkig komen de meeste baby’s er wel bovenop.

Donderdag kwam er een jongetje van 9 jaar binnen. Dit jongetje heeft sikkelcel anemie. Dit is een ziekte waarbij je heel weinig zuurstof in je bloed hebt, omdat je bloedcellen een verkeerde vorm hebben. Toen deze jongen binnenkwam was hij echt heel ziek! Je kon aan alles merken dat hij verschrikkelijk veel pijn had, hij kon niet op zijn benen staan en was heel erg onrustig. Hij had een HB van 0.6. Dit is eigenlijk onmogelijk om dan nog wakker te kunnen zijn en zijn zuurstofsaturatie was 34%! Volgens de verpleegkundige was hij een bekende die regelmatig in het ziekenhuis komt met een te laag HB gehalte. Maar dit was wel heel extreem. We hebben nog nooit een kind zo ziek gezien. Dus hij kreeg meteen zuurstof en een bloedtransfusie in de hoop dat het snel beter met hem zou gaan. En maandag toen we weer op stage kwamen hadden Mohammed en Babucarr een nieuwe vriend. Hij zat nu aan de tafel met de bal over te gooien! Een wereld van verschil!

Deze week zijn we buiten stage ook heel druk geweest. Ten eerste ging al een week lang rond dat de president binnenkort zou komen. Nu zijn de meeste mensen niet heel erg weg van deze man, maar als de president er is betekent dat 24 uur per dag stroom! Dus daar was iedereen wel heel erg blij mee.

Dus maandag gingen we naar een van onze teamgenootjes van de vaccinatieweek. Ze had beloofd ons Wonjor te leren maken. Wonjor is een heel zoet drankje gemaakt van bladeren van een bepaalde boom. Wij vinden dit heel erg lekker! Vooral als he drankje ijskoud is. We gingen naar haar toe en kregen natuurlijk eerst een heerlijke lunch! Gambianen zijn sowieso echt heel gastvrij en je mag altijd mee eten. Na de lunch begonnen we met het maken van de Wonjor. Het is niet heek moeilijk om te maken, één ding is belangrijk om te onthouden: doe er heel veel suiker in. Lisanne heeft alles stappen opgeschreven en in onze laatste week gaan we de bladeren halen, zodat we jullie er in Nederland ook van kunnen laten genieten!

Na al dat geklets over de president die in Bansang zal komen en twee dagen 24 uur lang stroom (wat hebben wij lekker kunnen slapen met die ventilator) was het dan eindelijk tijd voor de president om te komen, Vrijdag zou hij dan langskomen en alle studenten hoopten dat hij zou stoppen, omdat hij meestal geld geeft als hij dat doet en dan zouden wij een feestje kunnen bouwen, In alle haast werden we opgehaald dat we naar de weg moesten komen, omdat de president er aankwam. Maar natuurlijk toen we er eenmaal waren moesten we nog wel zo’n twee uur wachten totdat de grote man er dan eindelijk was. Eerst reden er zo’n tien auto’s langs met militairen en dikke geweren erop. De meest luxe auto’s kwamen voorbij. Toen tussen al die militairen en geweren kwam ook de president langs. In een dikke limousine waar hij bovenuit stak om naar alle mensen te zwaaien. Een kleine man, die met groot onthaal binnen werd gehaald. Maar jammer genoeg niet stopte. Geen feestje voor ons. Oh ja en Elles was zo afgeleid door alle grote geweren en en militairen dat ze de hele president gemist heeft.

Zaterdag gingen we met Ms (een van de studenten) naar Rasse. Dit is een grotere stad hier in de buurt. Het is nog een uur verder het land in dan Bansang. Ms komt hier vandaan. Eerst zaten we in één van de geweldig versierde minibusjes. De busjes zijn altijd overvol, stoppen veel te vaak en zien eruit alsof ze elk moment uit elkaar kunnen vallen. Eenmaal aangekomen en Rasse zagen we de compound waas Ms opgegroeid was. Hier ontmoeten we ook zijn hele familie. Zussen, broers, nichtjes, neefjes, vader, moeder, stiefmoeders. Ga zo maar door. Hier hebben we gezellig met iedereen gekletst en om on heen gekeken. We wilden ook graag naar het zwembad in Rasse om te gaan zwemmen, maar dat feest ging helaas niet door. De president at namelijk in het hotel dat bij het zwembad hoorde. En dan mogen er natuurlijk geen toeristen komen. Na de hele familie gezien te hebben gingen we naar de markt. Die leek erg veel op die in Serrekunda, bijna net zo druk en levendig. We liepen naar de rivier en hier stond een grote vrachtwagen met mensen die zongen en dansten, want de president zou langskomen en die moet natuurlijk groot onthaald worden. Elles heeft nog even danslessen gekregen van de Gambiaanse danseressen en toen de president hier met zijn hele entourage langskwam heeft Elles hem dan eindelijk ook gezien!

Na het feest met de president zijn we nog even bij het health center wezen kijken (een soort klein ziekenhuis). Het health center hier zag er echt goed uit en was nog best groot. Ze hadden er zelfs zuurstof uit de muur! Dat was voor ons echt een hele nieuwe ervaring hier in Gambia. Daarna is er nog heerlijk voor ons gekookt, kip met domoda! Domoda is een van onze favoriete gerechten dus we waren helemaal blij!

Toen we terugkwamen op de school was er nog een feest voor alle studenten in de hal. Eén van de studenten had beloofd at we jurken van haar mochten lenen voor het feest. Dus na met alle studenten te hebben gegeten (weer kip!), kregen we jurken in onze schoot geworpen. Het waren supermooie jurken en we deden er allebei eentje aan. Daarna kreeg Lisanne nog een hoofddoek omgeknoopt en ze was onherkenbaar. Alle studenten moesten ook een paar keer kijken voordat ze haar herkenden. Op het feest werd er door studenten geplaybackt en gezongen en dit was echt geweldig! De ene act was nog beter en grappiger dan de andere. En we wisten het al, maar wat kunnen de Gambianen toch dansen! Aan het eind moesten wij er ook nog aan geloven en werden we naar voren geroepen om te dansen op ons favoriete Afrikaanse liedje: Bend down pause. We deden ons best, maar het was niks vergeleken met hoe de Gambianen dansen. Gelukkig kregen we van een paar studenten wat ondersteuning.

Zondag zijn we nadat we heerlijk uitgeslapen hebben (we hadden weer de hele nacht stroom!) naar Merdado gegaan. Ze is een kok op de school en ze kan bijna geen Engels, maar ze probeert het! Ze is altijd vrolijk en we kunnen altijd met haar lachen. Ze kan ook heerlijk koken, daar zijn wij dan weer superblij mee. Merdado voelt een beetje als onze Gambiaanse oma haha!

Merdado heeft ook een zoon van 20 in Italië wonen. Toen wij dit hoorden wilden we natuurlijk meteen een foto zien. Die had Merdado laten zien en hij mocht er wel wezen! ;) Vanaf dat moment heeft Elles verklaard dat ze wel met hem wil trouwen in Italië. Een knappe, donkere jongen, woonachtig in Italië plus een geweldige schoonmoeder, wat wil je nog meer? Hier was tijdens het koken al vaak genoeg over gepraat en nu we bij Merdado waren was het volgens haar echt nodig om hem te bellen en ze gaf Elles de telefoon. Ze heeft hem toen voor de grap meteen ten huwelijk gevraagd. De reactie aan de andere kant van de telefoon was een beetje verbaasd, maar aan het eind van het gesprek vroeg hij om Elles haar nummer en voor we het wisten had hij haar een berichtje gestuurd! Dus wij hebben onze volgende vakantie ak gepland: Italië. Hij heeft vast wel een leuke Italiaanse vriend voor Lisanne.

Heel veel liefs en groetjes,
Elles en Lisanne!