Blog 6 - Eén maand!

Het is bijna niet te geloven, maar we zijn hier al meer dan een maand. We hebben al veel meegemaakt en daar komt hopelijk nog veel bij! Ook hebben we de Afrikaanse jurken al aan gehad, daarover later meer!

Op stage komen veel verschillende ziektebeelden voorbij, elke dag opnieuw. Zo lag er deze week een man op de afdeling, hij was 33 en had een CVA gehad. De dokter was aan het redeneren hoe dit zou kunnen komen. De man had een gewonde voet, er was een boom op zijn voet gevallen. Waarschijnlijk was een vetpropje omhoog geschoten naar de hersenen, maar dan moest er wel een gaatje in zijn hart zitten beredeneerde de arts. Dit kon hij met de stethoscoop ook horen. De man was verder in goede conditie en werd gelukkig snel ontslagen uit het ziekenhuis.

Donderdag gingen we dan een stempel halen om ervoor te zorgen dat we hier nog mochten blijven. Dit gaat natuurlijk op zijn Gambiaans: traag en vaag. Dus wij met Sankung en een andere man van het ziekenhuis naar het immigratiekantoor in Serrekunda om een stempel te halen. Dit nadat we al twee weken bezig zijn om een brief te regelen zodat we het gratis kunnen krijgen, moeten we als nog betalen. Dus wij waren al helemaal blij dat het eindelijk geregeld werd. Bij de Ambassade nemen ze onze paspoorten en beginnen ze erin te schrijven er wordt wat in het Gambiaanse gepraat. We dachten nog hebben ze wel gevraagd tot wanneer we blijven. Wij konden het ons niet meer herinneren…
En ja hoor, voor dat wij het wisten stond in ons paspoort een stempel met 31 april. Ja, je leest het goed. 31 april. Die datum bestaat niet eens. Het kon volgens de mevrouw van de immigratiedienst niet aangepast worden, want je kan niet zo maar gaan krassen in een paspoort (je kan wel een zelf verzonnen datum opschrijven) en ze konden er niet nu een stempel onder zetten. Je kan je vast voorstellen dat bij ons de stress wel een beetje begon te komen. De 16de van deze maand gaan we namelijk naar Bansang en dat is een hele dag reizen voordat we dan weer hier zijn.

Sankung vertelde ons dat het geen probleem was als we dit pas naar Bansang gaan regelen, het gaat erom dat ze op het vliegveld zien dat je een stempel hebt voor tot die datum. Laten we daar maar vanuit gaan dan. Er moest toch nog iets mis gaan tijdens onze reis en als dit dan alles is kunnen we dat wel handelen. ;)

Zaterdag zijn we druk bezig geweest met school. Toen we weg liepen van het ziekenhuis om naar Sankung te gaan poepte er een vogel op de arm van Lisanne. Toen we dat aan Sankung vertelde moest hij lachen en vertelde hij dat ze in zijn stam geloven dat het geluk brengt. Laten we dat maar hopen dan! We hebben een heerlijk relaxte zaterdag gehad. Die moeten er ook tussen zitten. Gespeeld met de kinderen van Sankung, boodschapjes gedaan, geholpen met koken, gegeten. Lekker relaxt en de tijd vliegt voorbij, zoals altijd.

Zondag gingen we naar Brikama, een neef van Sankung had hier een wedding ceremony. Hij was al lang getrouwd en had al vier kinderen. Maar vaak houden ze hier een aantal jaar later (als er geld gespaard is) een groot feest waar iedereen voor komt. De man kwam hier zelfs voor terug uit Duitsland waar hij nu woont en werkt. Het echte feest was maandag pas. Zondag werd er vooral veel gekookt, waar wij natuurlijk bij geholpen hebben. We hebben nog nooit zo’n grote pan met zo veel eten gezien. In onze Afrikaanse jurken hielpen wij met koken, de zus van de man die in Duitsland woonde kon Engels en legde ons de verschillende stappen van het koken uit (er werd Benachin gemaakt). De man die in Duitsland woonde praatte vooral Duits met ons, wel even omschakelen haha!

De stageweek was zoals alle anderen, maar we kunnen en mogen steeds meer zelf en dat doen we ook! Gelukkig gaat het met heel wat patiënten wél beter dan in het begin en dat geeft een goed gevoel. Er wordt nu zo waar gedweild op de afdeling, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Elles wilde iemand van de schoonmaak (orderly) vragen om met een patiënt en zijn familie mee te lopen om een röntgenfoto te maken, na lang zoeken vond Elles de schoonmaakster slapend in het voorraadhok. Toch maar even wakker gemaakt… Er zijn ook een aantal verpleegkundigen/assistenten die de hele dag niks doen (ze zitten dan in de pauzeruimte) en alleen helpen met de medicatieronde. Daar kunnen we echt niet aan wennen.

Vrijdag zijn we de hele dag met Mustapha op stap geweest en wat hebben we veel leuke dingen gezien! Allereerst namen we 3 taxi’s om in Kololi te komen, daar is het apenpark. Tussen de taxi’s door hebben we veel gelopen. Onderweg hebben we nog wat pinda’s gekocht want die konden we dan aan de apen voeren. Eenmaal aangekomen bij het apen park was er een prachtig bos. Toen we op een gegeven moment de pinda’s erbij pakten stonden er binnen de kortste keer wel zo’n 10 tot 15 apen om ons heen. Na even twijfelen legde we de pinda’s in onze hand. Ja hoor, één voor één kwamen de apen naar ons toe en pakte heel voorzichtig de pinda’s uit onze hand, super cool! We pakten een nieuw zakje pinda’s uit de tas en er was een brutale aap die de hele zak uit onze hand griste en meteen weg was. Daar gingen onze pinda’s. Daarna volgde een hele wandeling (ook even naar het strand geweest) door het bos, waarbij de aapjes de hele tijd met ons meeliepen.

Na het apenpark hebben we samen geluncht, een oud-leraar van Mustapha kwam toevallig nog langs, Ali Baba was zijn naam. Met hem hebben we ook nog even gezellig gekletst. Daarna namen we weer 3 taxi’s naar het grootste vissersdorp in Gambia, Tanji. Nog nooit in ons leven hebben we zo veel vis bij elkaar gezien! Vele mensen vervoerden vis van zee naar land, mensen haalden vissen uit de boot, vissen uit de netten. Alles draaide om de vis, een hele drukte.
Na het vissersdorpje namen we nog 3 taxi’s en toen kwamen we aan bij de snake farm in Kartong. Het was ondertussen al best laat en we hadden er een hele reis opzitten! Toen we aankwamen zagen we een jongetje met een slang om zijn nek rennen! We waren dus in ieder geval op de goede plek. Toen we naar binnen wilden vertelde één van de jongens die er liepen dat ze eigenlijk al dicht waren. BALEN! Maar hij zou even aan zijn moeder vragen of we nog naar binnen mochten en dat mocht! We kregen een rondleiding van één van de jongens. Hij kon heel veel over de dieren vertellen, er komen ook vaak schoolkinderen langs die gratis een les krijgen over alle reptielen in het park. Hier schijnen nog al vaak mensen te overlijden aan een slangenbeet en dan niet vanwege het gif maar door het tegengestelde placebo effect. Mensen overlijden dus omdat ze zo bang zijn voor de slangenbeet! De lokale heelmeesters maken ook dankbaar gebruik van het feit dat je van sommige slangenbeten wel ziek wordt maar dat je binnen een aantal weken gewoon weer beter wordt. Mensen denken dan dat ze geheeld zijn door de lokale heelmeesters, dit is helemaal niet zo! De jongen sprong gewoon bij de slangen in de hokken en pakte ze er zo uit, geen angst! En toen hadden we voor we het door hadden ook een slang in onze hand en wat voelde dat raar! Het begon met een kleintje, eentje die in onze hand paste, maar daarna werden ze steeds groter…

Niet veel later stonden we in het hok bij een boa constrictor en ook deze hebben we aangeraakt en hij was best zacht! Behalve slangen hadden ze hagedissen, een kameleon en héél véél schildpadden (vooral de schildpadden vond Lisanne leuk). De schildpadden hadden ze in overvloed dus die gaven ze soms weg aan mensen. Lisanne mocht er ook wel eentje meenemen. Jammer dat het niet zo makkelijk gaat met het meenemen van dat soort dieren in het vliegtuig. Na de geweldige rondleiding was het wel weer tijd om terug te gaan. Teruggaan was makkelijker gedacht dan gedaan, want er reden nagenoeg geen auto’s meer op de snelweg… We hebben eerst wel 5 km in het donker moeten lopen voordat we de eerste taxi hadden, na zo’n vijf andere taxi’s waren we dan eindelijk weer thuis en zag ons bed er heel lekker uit!

Nog maar één weekend en één stageweek in Serrekunda en dan gaan we naar Bansang. We hebben heel veel zin in een nieuwe omgeving en andere dingen, maar we gaan alles hier ook wel heel erg missen. We zijn zo gewend aan de mensen, winkels en de gewoontes hier. Het wordt in Bansang weer heel wat anders. Volgende week wordt dus een week van afscheid nemen. :(

Heel veel liefs en groetjes,
Elles en Lisanne.